Wist je dat Marit Coehoorn Tekstproducties vandaag een jaar bestaat?

En dat ik vandaag zelf ook jarig ben? Kortom, het is vandaag een feestelijke dag. Eentje waarbij een beetje terugkijken natuurlijk onvermijdelijk is.

Mijn bedrijf past als een oude schoen

De belangrijkste conclusie is daarbij dat het klopt. De inhoud van mijn werk past geweldig. Daarbij kan ik mijn bedrijf goed combineren met de zorg voor onze kinderen Yara Noor (2) en Eli Nelson (6). Dat is fantastisch.

Zoonlief was de een belangrijke reden waarom ik koos voor het ondernemerschap. Hij heeft nu eenmaal meer zorg nodig dan de meeste kinderen. Geeft niet, daar zijn we allemaal aan gewend. Het is alleen wel heerlijk dat ik mijn bedrijf lekker om die zorg heen kan vouwen.

Maar het is niet alleen die flexibiliteit, rust en ruimte die mijn jaar zo bijzonder maakte. Bovenal maakten de mensen om me heen het een mooi jaar.

En daarom wil ik jou bedanken

Want ik kijk terug op een geweldig leerzaam jaar waarin ik veel fantastische mensen ontmoette. Grote kans dat jij, als lezer van dit stukje, er ook tussen zat. Bedankt dat je mijn leven verblijdde met mooie gesprekken, aardige mailtjes, lekkere kopjes koffie en lunches om van te watertanden. Fijn dat je je netwerk met me deelde, mooie schrijfkansen voor me zag en we onze onzekerheden (genoeg!) over het zelfstandig ondernemerschap konden delen.

Zonder jou had dit afgelopen jaar diepgang gemist. Ik kan je dan ook niet genoeg bedanken. Zonder jou was het niets waard geweest.

Veelzijdig schrijfwerk voor bedrijven

Daarnaast ben ik heel dankbaar voor alle leuke schrijfopdrachten die ik heb gedaan voor groene, duurzame, sociale en maatschappelijke ondernemers. Werken met mensen met passie, is precies wat ik zo leuk vind.

Je wilt weten wat ik precies deed? Nou, dat was nogal veelzijdig. Hou je vast. Ik deed onder andere een fantastische interviewserie voor Gemeente Groningen, verslaglegging voor Noorderlink, schreef blogs voor Groen Links en een geweldig bedrijf in de corporatiesector. Verder maakte ik nieuwsbrieven voor het Koplopersproject en werkte aan webteksten voor een orthopedagoog. Alsof dat nog niet genoeg was, had ik het druk met vertalen van commerciële teksten naar vlekkeloos Frans.

En last, but surely not least, deed ik het nodige redactiewerk. Een tekst van een ander beter maken, is immers het leukste dat er is.

Valt er dan niets te zeuren?

Jazeker wel. Of misschien moet ik dat niet zeuren noemen. Laten we het anders noemen. Ik heb nog wel wat wensen op mijn verlanglijstje staan. Hoe toepasselijk, zo op mijn verjaardag. Dus wordt het tijd om deze met jullie te delen. Het werkt immers altijd goed als je je wensen hard de ether in slingert. Dan komen ze vanzelf, via miraculeuze (om)wegen,  weer naar me terug. Bijvoorbeeld via maritcoehoorn@gmail.com. 

Zo werkt dat.

Dus. Daar gaan we.

In 2016 ben ik op zoek naar nog meer van het goede. Ik zoek:

• Innovatieve, sociale, duurzame, maatschappelijk bewogen ondernemers, die zelf geen tijd hebben om blogs te schrijven (en stiekem vaak ook geen zin, want tja, ze ondernemen liever). We delen dezelfde passie. Jouw last, is alleen mijn lust.
• Bedrijven, gemeentes, ziekenhuizen, provincies en woningbouwcorporaties waar ik verhalen kan vangen en mooie interviewseries kan maken. Ik geloof echt in de kracht van corporate storytelling. Ik maak helder zichtbaar wat er speelt in jouw organisatie. Je klanten en belanghouders zullen je dankbaar zijn.

• Organisaties die druk bezig zijn met thema’s als ‘Anders Werken’ en het vormgeven van burgerparticipatie. Het is waardevol om dit soort abstracte, onderwerpen weer klein en behapbaar te maken. Ik kan dat. En doe niets liever.

Ik hoor je hersens kraken. Fijn. Leuk dat je zo hard meedenkt. Dat doet me plezier. 

Omdat dit allemaal natuurlijk niet teveel op werk moet gaan lijken, wordt het tijd om af te sluiten. Op een feestdag als deze, kan dat alleen maar met een speciale uitsmijter. Eentje die deze wonderschone dag waardig is.

I hope that you’re feeling the same. Feeling, the same way that I am feeling. Happier than a happy man. As happy as can be. Freer than a free man. As free as free can be. 

Clinton Ferron Feeling the Same

Oet Grunn: Basisinkomen

Basisinkomen

Basisinkomen, wat moet je daar nu weer van denken? Werkt het als in Nederland allemaal een wat steviger financieel fundament zouden hebben? Gaan we meer van onze dromen waarmaken? Gaan we ons meer inzetten voor doelen die buiten onszelf liggen en die we stiekem heel belangrijk vinden? Krijgen we meer contact met elkaar, als we vrijer in het leven kunnen staan, omdat we minder afhankelijk zijn van onze financiële situatie?

Het zijn interessante vragen om te stellen.

Gratis geld

Tegenlicht wijdde er recent de uitzending “Experimenteren met gratis geld” aan. Grote kans dat je die al hebt gezien. En zo niet: kijk vooral. En snuffel dan gelijk door de verzameling van kennis en uitzendingen over basisinkomen. Want zo simpel als het klinkt, zo simpel is het natuurlijk niet. Als je een basisinkomen in wilt voeren, moet ons hele sociale zekerheidsstelsel op de schop.

De roep om een basisinkomen groeit echter niet alleen bij de dwarskijkers en frisdenkers in onze samenleving. Ook bij de meer gevestigde orde, zoals gemeentes, hoor ik mensen over het anders inregelen van onze sociale zekerheid.

Gelukkig is er de mogelijkheid om alvast in het klein te experimenteren en leren. En dat gebeurt dan ook wereldwijd. Van Berlijn en India tot aan Groningen.

Ons Basisinkomen

Groningen? Ja, u hoort het goed. We zijn weer eens van de partij als het om innovatie gaat. Groningen heeft sinds kort haar eigen initiatiefgroep voor een experiment met basisinkomen: Ons Basisinkomen.

Met niemand minder dan de altijd enthousiaste en actieve Frans ‘van onderop’ Kervers en de o zo sympathieke, kalme en innovatieve denkkracht van Lykle de Vries. Dat komt dus wel goed met ons basisinkomen in Groningen.

Zeker nu er voor de eerste deelnemer, Frans Kerver, binnen no-time al meer dan 40% van de benodigde € 12.000,- is ingezameld. Ik heb met liefde een donatie gedaan. Daarbij, Lykle enigszins kennende, is dat initiatief ook nog een hartstikke landelijk schaalbaar, dus wie weet waar dit allemaal nog toe gaat leiden?

Mijn verhaal

Maar goed, waarom vertel ik jullie dit allemaal? Omdat ik me denk dat het een wezenlijk verschil maakt als iedereen verzekerd is van een vaste, onvoorwaardelijke, bodem in zijn inkomen. Je hoeft dit boek, Schaarste, maar te lezen of je begrijpt hoe diep het op onze levens ingrijpt, dat velen van ons fundamenteel tijd- en geldgebrek hebben.

Daarbij heb ik zelf ervaren hoe het is om een soort van basisinkomen te hebben. Want als je 9 maanden lang gegarandeerd bent van een inkomen door je voormalige werkgever,  dan kun je toch wel stellen dat het daar aardig op begint te lijken?

De cirkel is rond

Mijn inkomen kwam gewoon elke maand netjes op tijd binnen. Ik hoefde niet voor te werken. Zo kreeg ik de tijd, ruimte en mogelijkheid om mijn hart te volgen en me in te zetten voor dingen die ik belangrijk vind. Zo vond ik mijn droombaan als tekstschrijver en schrijf ik over dingen die er toe doen – over mensen en bedrijven die de wereld een beetje leuker, slimmer, duurzamer en mooier maken. En ja, zo leerde ik inderdaad Lykle en Frans ook kennen.

Zonder mijn ‘basisinkomen’ van toen, had ik dit stukje simpelweg nooit geschreven…

Interesse? Volg OnsBasisinkomen op Twitter, net als Frans Kerver. Of like de Facebook-groep.

Kantelingsalfabet – Whoop Whoop!

Kantelingsalfabet in Dagblad van het Noorden dd. 25 maart 2015. Met dank aan Pieter Taffijn voor de foto!!

Dat je binnen een paar maanden tijd, samen met ongeveer 100 mede-auteurs zomaar even een boek uit de grond kan stampen; dat houd je toch niet voor mogelijk? En toch kan het. Want wij hebben het namelijk bewezen.

“Op 1 april is het zover: dan is de officiële boeklancering van het Kantelingsalfabet een feit!

Nederland verandert in hoog tempo! Het Kantelingsalfabet gaat over   maatschappelijke transitie in de breedste zin. Over de transitie naar een duurzamere en socialere maatschappij en over hoe wij allen daar onze rol in kunnen pakken. Afwijkende visies, inspirerende vergezichten en persoonlijke kantelmomenten wisselen elkaar daarin af. Want Nederland kantelt.

Online-community. En net zoals het boek is gemaakt door anders-denkers en anders-doeners, was ook het proces, tja, ehm, vooral ànders. Vrijwel niemand kende elkaar. We werkten vooral samen in onze online-community, die werd opgezet door Ingrid Bennink, Richard van der Lee en Sabine van Baal.

Met daarbij de nadruk op samen en werken. Geen geneuzel, koppen ervoor en iedereen pakte vooral datgene op waar hij of zij zin in had. En echt, dan houd je de vaart er wel in. Met als resultaat dat er binnen een maand of 4 een boek stond. Van A tot Z. Hoe toepasselijk voor een Kantelingalfabet.

Deeleconomie In januari 2014 was ik betrokken bij het schrijven en redigeren van artikelen voor het magazine Er is Genoeg over deeleconomie. En zo kon ik de daar geleerde lessen over online samenwerken en het schrijf- en redactieproces meenemen naar het Kantelingsalfabet.  Gewoon, lekker verder delen die kennis. Want zo heeft Nils Roemen, de initiator van Er is Genoeg,  me dat immers impliciet geleerd. Deel wat je kunt delen en geef credits aan de mensen die dat verdienen. Waarvan akte.

“Ik vond het geweldig om in het procesmatige deel van het redactieproces van toegevoegde waarde te kunnen zijn. De beleidsadviseur in mij kwam weer even boven. Heerlijk, dat meedenken en brainstormen….”

Feest! Met groot enthousiasme schreef ik ook mijn eigen hoofdstuk “Feest”. Daarnaast had ik de eer om de hoofdstukken van Henkjan Smits, Lykle de Vries, Erwin van Waeleghem, Jim van der Wardt en Jaap Koper te redigeren.

“Saai? Redigeren? Echt niet! Doorvragen en doorzagen tot ik de kern van het verhaal hélemaal snap. En dat samen treffend verwoorden. Moai wurk! “

Ten slotte… is het hoog tijd om mijn online vriendje Joachim Geerdink te bedanken. Want hij legde in zijn bruisende hoofd een linkje naar mij en vroeg of ik een bijdrage kon leveren aan het Kantelingsalfabet. En dat had hij goed geschoten. Want inderdaad: ik schrijf graag over cocreatie en mensen die het verschil willen maken.

“Kan het anders, leuker, slimmer en duurzamer?  Dan schrijf ik er graag over!”

 

Het Kantelingsalfabet: DE co-creatie van 2015!

Hoi,

Momenteel werk ik mee aan het schrijven van een boek, Het Kantelingsalfabet, samen met ruim 100 anderen. Ik heb daarin  het hoofdstuk “Feest” geschreven. Het gaat over hoe ik steeds meer mezelf heb terug gevonden, de laatste twee jaar. Daardoor ben ik nu tekstschrijver voor sociale, duurzame en maastschappelijke ondernemingen!

Op 1 april a.s. (geen grap) is de officiële lancering van ons boek.  In aanloop naar dit event  brengen we 12 hoofdstukken als voorpublicatie uit.  Inmiddels zijn er al een aantal via diverse platforms en social mediakanalen verspreid. Gemist? Geen probleem. Ik wil ze graag met je delen! Geniet van de verhalen van:

–        Henkjan Smits, bekend  van X-Factor, met zijn hoofdstuk X-factor over het belang van het kennen van je kernkwaliteiten en het meebewegen met veranderingen in de markt.  “Naast het schrijven van mijn eigen hoofdstuk, heb ik ook de redactie van het hoofdstuk van Henkjan Smits (en nog 4 andere auteurs) gedaan. Dat was geweldig om te doen, met name daar waar het ging om het persoonlijke verhaal te vangen dat verteld wilde worden.”

–        Guido van de Wiel met Xiexiewatjijnietziet over kantelen door anders te kijken.

–        Jette Vonk met  Mammacarnicoom. Een aangrijpend en persoonlijk verhaal over haar ziekte en invloed daarvan op haar leven.

We verkopen de boeken (bijna 100 verhalen, ca 400 blz.) tegen kostprijs: €7,49 per stuk, vanuit de gedachte ‘verandering begint met delen’.

Via kantelingsalfabet.nl kan je jouw exemplaar van het boek bestellen, of (nog leuker) je komt op 1 april a.s. naar de lancering van ons boek bij Seats2Meet in Utrecht en haalt daar zelf je exemplaar op. Er zijn nog maar 20 plaatsen beschikbaar, dus haast je!!

Oh, en dit bericht en de bijlagen mag je natuurlijk vrij verspreiden en bij iedereen aanbevelen!

Tekstschrijver it is!

Het is zover. Hij is er door. De kogel is door de kerk. Eigenlijk wist ik het al een tijdje, maar voordat ik het ook voor mezelf wilde erkennen? Tja, dat duurde nog even. Zo gaat dat in mijn hoofd. Want ondanks dat ik schrijven toch wel erg leuk vind, vond ik het toch kennelijk een grote stap om hardop te roepen dat dat is wat ik wil gaan doen.

Maar het is nu officieel zover. Ik word tekstschrijver! Ik wil schrijven voor bedrijven die zich bezig houden met dingen waar ik zelf ook blij van word. Daarbij moet je denken aan bedrijven binnen het sociale en maatschappelijke werkveld. Termen als sociale verandering, verbinding en innovatie horen daar wat mij betreft bij. Ik wil schrijven voor bedrijven die dingen anders en beter willen doen, duurzamer en slimmer. Zodat ik stiekem op die manier een bijdrage kan leveren aan een nèt wat mooiere wereld. Idealistisch? Jazeker, wel een beetje. Maar ja, daar word ik nu eenmaal blij van als praktisch idealist. En blij worden van wat je doet is zo belangrijk, dat heb ik echt geleerd de laatste maanden.

Ik was namelijk een beetje vergeten hoe het voelt als je ècht blij wordt van je werk. Natuurlijk: ik had leuk werk, fijne collega’s en een goed inkomen. Niks om over te klagen. Maar altijd als ik tegen onbekenden zei dat ik beleidsadviseur was, dan voelde ik een grinnikend lachje in mezelf opkomen. Want hoe leuk ik het ook vond, ik voelde me toch echt geen beleidsadviseur. Ik kreeg goede beoordelingen van mijn lieve leidinggevende Jacolien. En toch. Toch. Ergens klopte het gewoon niet. It wasn’t me.

It wasn’t me. En toch was ik er best goed in. Hoe goed kun je dan wel niet worden als je je vol overgave stort in iets waar je hart bij ligt? Volgens mij heel, heel goed! En dat is dan ook precies wat ik van plan ben. Ik wil een hele goede tekstschrijver worden!

Maar goed, daar ben ik nog lang niet. Of zoals we hier thuis altijd zeggen: “Petit à petit l’oiseau fait son nid”. Vrij vertaald: vogels bouwen hun nestje rustig aan, stap voor stap. En dat is precies wat ik ook ga doen.

Het is dus nu eerst tijd om een goed portfolio op te gaan bouwen. Met teksten over projecten en bedrijven waar ik blij van word. En als het klaar is? Dan wil ik mijn portfolio laten lezen aan mensen die inmiddels hun sporen wel hebben verdiend als tekstschrijver. Hopelijk komen mijn teksten dan door de ballotagecommissie. Want wat als ze me rauw opvreten en mijn droom in duigen laten vallen? Spannend!!
(En hier spreekt zij zichzelf de geruststellende gedachte toe: “Het komt wel goed. En als het niet goed komt, komt het ook wel weer goed”.)

Bron Foto: http://www.101woonideeen.nl

Gewoon Koffie. Met Ritzo.

Oh, wat gebeuren er veel mooie dingen in de Stad Groningen. Een van de initiatieven die mijn aandacht trok was er een van Ritzo ten Cate: Gewoon Koffie. Het idee is om gewoon een kop koffie te drinken met iemand die op straat leeft. Of eigenlijk nog belangrijker: gewoon tijd nemen om een gesprek te voeren van mens tot mens. En natuurlijk, daar wilde ik meer van weten. Na een afgezegde afspraak op het Inspiratiefestival Let’s Gro en drukte aan de kant van Ritzo, is het dan eindelijk zover.

Een ontmoeting. Op de trappen van het VVV-kantoor in Groningen. Met een broodje kaas erbij en de zon op onze bol ontmoeten we elkaar voor het eerst. Helemaal goed. Nooit geweten dat bovenop het VVV-kantoor er een afdakje is, waar je als dakloze lekker vrij staat van de regen en de wind. En waar je nog af en toe wat kunt scoren ook. Dan bekijk je zo’n plek ineens met een heel andere blik.

Omdat ik graag aantekeningen wil maken van ons gesprek, verkassen we al snel naar de Coffee Company in de Ebbingestraat. In het kloppende hart van Groningen. Of, als je daar oog voor hebt, middenin het leefgebied van veel van de daklozen van Groningen. En dus komen er heel wat kennissen van Ritzo langs wandelen. Door daar met Ritzo te zitten, maakt hij zichtbaar wat ik eerder maar deels zag. Want, wat zijn er toch veel mensen die een moeilijk leven leiden. Mannen en vrouwen die het in deze complexe samenleving gewoon niet redden.

We zitten op het terras en Ritzo deelt zijn kennis over de mannen die voorbij wandelen. De ene keer, bij een wat oudere man, pakt Ritzo snel zijn mobiele telefoon van tafel. De andere keer vertelt hij dat de jongen die langsloopt tijdelijk is ondergedoken in Groningen, omdat het hem in een andere grote stad in Nederland te heet onder de voeten wordt. Ook komt er een jongen langs met een gemuilkorfde hond. De baas zit niet lekker in zijn vel, waardoor de hond gevaarlijk gedrag vertoont. En ja, het verhaal van die ex-dakloze vader en moeder, die net alles weer wat op de rit hebben en nu een kleine baby hebben? Pffff. Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om kinderen op te voeden. En dan heb ik mijn leven redelijk op orde.

Terwijl wij aan onze dubbele espresso nippen en nog een muntthee bestellen, parkeert er een enorme dure auto in. Een auto van anderhalve ton en muntthee, terwijl de daklozen je aan alle kanten passeren. Een schril contrast. Wat mij echter misschien nog wel het meeste in bijgebleven aan ons gesprek is de harteloosheid waarmee wij als maatschappij onze daklozen behandelen. We zien ze niet meer als mens. We negeren ze en zien ze niet staan. En alleen daarom is het zo mooi wat Ritzo doet. Hij opent ons de ogen.

Wil jij ook een dakloze een beetje helpen? Kansen genoeg. De schatting is dat er alleen al in Groningen rond de 1000 à 1500 dak- en thuislozen zijn. Dus, drink eens een een kop koffie en voer een gesprek van mens tot mens. En is dat te spannend? Dat snap ik best. Daarom kun je je ook inschrijven voor een wandeling door de stad Groningen. Onder begeleiding van een ex-dakloze. Op 23 mei is er weer een. En, nee, dit is niet zomaar een wandeling. Grote kans dat je daarna nooit weer met dezelfde blik naar Groningen kijkt.

PS En die leukerd met die koffie? Dat is niet Ritzo. Dat is Leendert: een van de gidsen!

Deeleconomie: van moois komt meer moois!

Wat was het een leuke dag, afgelopen woensdag! Eerst een presentatie van ons mooie magazine Er is genoeg! En natuurlijk, een magazine over delen en deeleconomie dat DEEL je. Dus kijk vooral even hoe leuk het is geworden…. en deel het verder! En ja: het openen duurt even. Wat wil je ook, met zo’n groots bestand!

Schitterend toch dat dit hele magazine, van begin tot einde, is samengesteld door allemaal mensen die het leuk vonden om hun inspiratie, tijd en middelen te delen! En of het dus helemaal geen geld heeft gekost? Mwoah, wel wat, de kosten voor het papier. Hoe dat allemaal is geregeld weet ik niet, dat weet de inspirator / organisator Nils Roemen vast. That is: als je het echt graag wilt weten. Wel weet ik dat het bijzonder is, dat iedereen met zoveel plezier en inzet heeft gewerkt aan dit project. Hopelijk draagt dit magazine er aan bij dat de deeleconomie (nog) meer bekendheid krijgt.

En wat zo mogelijk NOG leuker was, was dat tijdens het eten met wat leden van de groep er als vanzelf ook weer volop ideeën en tips werden uitgewisseld en gedeeld. En dat daar dan weer nieuwe mooie dingen uitkwamen. Zo werd er, al pratende aan een tafeltje in een restaurant gesproken over communicatie. Annette bleek hier veel verstand van te hebben. Wow! Waar kwam al die kennis vandaan? En oh, wat zou het tof zijn, als wij daar ook wat meer inzicht in hadden. En ja hoor, vlak daarna, ik was koud terug uit Utrecht, kreeg ik een mailtje. Of we mee wilden doen aan een pilot van Annette Dölle over Liefdevol Communiceren. Maar natuurlijk. En zo komt van moois weer meer moois! Wat een feest! (En Annette, ik heb de door jou gebruikte afbeelding gedeeld. Ik kom deze uitspraak steeds tegen: synchroniciteit).

Oh, oeps, ben ik nu helemaal vergeten te vertellen hoe leuk het was (en is) in de speeltuin van Permanent Beta? Luister maar eens naar dit interview (10 minuten en verder) met Herman Kopinga.

Name(vereist)

Email(vereist)

Website

Comment(vereist)

Verstuur

Δ

Deeleconomie: crowdfunding Snappcar enorm succes.

Dat delen en deeleconomie de toekomst heeft in onze informatiesamenleving, daar ben ik van overtuigd. En met mij, heel veel anderen. Van hun heb ik namelijk die wijsheden mogen lenen, omdat zij ze met mij gedeeld hebben. Hoe kan het ook anders?

Maar dat een bedrijf als SnappCar dat keihard laat zien door middel van een geweldige crowdfunding actie, daar gaan mijn oogjes even extra van glimmen.

Want: hoezo crisis? Hoezo problemen om een lening te krijgen bij een bank? Snappcar wilde een maand geleden € 100.000 ophalen met crowdfunding. Dit streefbedrag hadden ze al na tien dagen binnengehaald! En inmiddels staat hun teller, met nog twee dagen te gaan, al op € 454.450,00. Ofwel vier en een half keer het oorspronkelijke gewenste bedrag!

Delen heeft de toekomst. Het is niet alleen goedkoper, het is ook gewoon socialer en leuker. Dat bleek ook uit een eerder interview dat ik deed met Martijn Veening, enthousiast gebruiker van Mywheels, een soortgelijk initiatief voor autodelen.

Of zoals Nils Roemen dat zo mooi zegt: “Misschien is onze grootste armoede wel, dat we niet genoeg delen”…

Erisgenoeg.com: Deeleconomie, autodelen en wiskunde!

Het is zover: de website over deeleconomie en delen waar wij met zijn allen met zoveel plezier en inspiratie aan hebben gewerkt is online!

En heel eerlijk gezegd ben ik supertrots dat mijn verhaal over autodelen via MyWheels er ook tussen staat.

Ook nieuwsgierig geworden naar hoe leuk de deeleconomie en delen is? Neem dan vooral een kijkje.

En in de trant van het delen: deel vooral ook deze site met je vrienden, familie en vage kennissen! Sharing is caring!

Goed weekend: die van mij kan nu al niet meer stuk!

Op zoek naar een baan? Netwerken!

Netwerken. Het is een woord dat bij mij een licht beklemmend gevoel van ellebogen, voortrekkerij en overdreven gedoe oproept. Visitekaartje op zak, strak in het pak en dan alles overgieten met een sausje van mooipraterij. Ik ben er een beetje allergisch voor heb ik gemerkt.

Totdat me vorige week de ogen zijn geopend. Netwerken is echt nodig als je zoekt naar een baan. En ik heb een nieuw beeld gekregen van wat netwerken nou eigenlijk is. Want netwerken is gewoon met iemand praten. Een gesprek voeren. En ja, dat gaat mij makkelijk af; ik hou van communiceren. Zo’n gesprek kan over van alles gaan. In mijn geval gaat zo’n gesprek over het brede werkveld van de journalistiek, de deeleconomie, Twitter, mijn outplacementtraject, mijn werk als beleidsadviseur en waar ik inspiratie uithaal.

Het is niet meer en niet minder dan dat.En weet je wat het mooie is? Mensen vinden het hartstikke leuk om over hun werk te praten. Verplaatsen zich in jouw situatie als werkzoekende. Ze denken met je mee en helpen je zo eigenlijk verder bij het zoeken naar een baan.

En hoe werkt dat dan dat netwerken? Nou, eigenlijk heel simpel. Toen ik eenmaal over de schroom heen was om iemand te bellen of te mailen die ik niet kende, ging het heel gemakkelijk. En dan praat je dus niet over banen of vraag je of er een vacature is. Je geeft gewoon aan dat je het interessant vindt waar diegene mee bezig is en dat je daar graag wat meer van af wilt weten. Wat zijn de ontwikkelingen in het werkveld? Wat moet je kunnen als je de beste wilt zijn in het vak? Wat is er zo geweldig aan die baan? En wat valt tegen binnen dit werkveld? Zo een beetje.

Kortom, erg leuk dat netwerken. Het is inspirerend om naar te luisteren en je kunt veel teruggeven in zo’n gesprek.

En als klap op de vuurpijl? Heb ik deze week van de mensen uit mijn netwerk ook nog eens 4 vacatures doorgestuurd gekregen! Ongevraagd he? Gewoon omdat ze me graag helpen. Hoe tof is dat? Die had ik zelf echt allemaal niet gevonden. En natuurlijk ook nog eens vacatures waar ik heel blij van wordt. Eentje voor een functie als presentator bij het Klokhuis, eentje als blogger en twee in de communicatiewereld. Zo wordt netwerken dus toch nog leuk!