Kantelingsalfabet – Whoop Whoop!

Kantelingsalfabet in Dagblad van het Noorden dd. 25 maart 2015. Met dank aan Pieter Taffijn voor de foto!!

Dat je binnen een paar maanden tijd, samen met ongeveer 100 mede-auteurs zomaar even een boek uit de grond kan stampen; dat houd je toch niet voor mogelijk? En toch kan het. Want wij hebben het namelijk bewezen.

“Op 1 april is het zover: dan is de officiële boeklancering van het Kantelingsalfabet een feit!

Nederland verandert in hoog tempo! Het Kantelingsalfabet gaat over   maatschappelijke transitie in de breedste zin. Over de transitie naar een duurzamere en socialere maatschappij en over hoe wij allen daar onze rol in kunnen pakken. Afwijkende visies, inspirerende vergezichten en persoonlijke kantelmomenten wisselen elkaar daarin af. Want Nederland kantelt.

Online-community. En net zoals het boek is gemaakt door anders-denkers en anders-doeners, was ook het proces, tja, ehm, vooral ànders. Vrijwel niemand kende elkaar. We werkten vooral samen in onze online-community, die werd opgezet door Ingrid Bennink, Richard van der Lee en Sabine van Baal.

Met daarbij de nadruk op samen en werken. Geen geneuzel, koppen ervoor en iedereen pakte vooral datgene op waar hij of zij zin in had. En echt, dan houd je de vaart er wel in. Met als resultaat dat er binnen een maand of 4 een boek stond. Van A tot Z. Hoe toepasselijk voor een Kantelingalfabet.

Deeleconomie In januari 2014 was ik betrokken bij het schrijven en redigeren van artikelen voor het magazine Er is Genoeg over deeleconomie. En zo kon ik de daar geleerde lessen over online samenwerken en het schrijf- en redactieproces meenemen naar het Kantelingsalfabet.  Gewoon, lekker verder delen die kennis. Want zo heeft Nils Roemen, de initiator van Er is Genoeg,  me dat immers impliciet geleerd. Deel wat je kunt delen en geef credits aan de mensen die dat verdienen. Waarvan akte.

“Ik vond het geweldig om in het procesmatige deel van het redactieproces van toegevoegde waarde te kunnen zijn. De beleidsadviseur in mij kwam weer even boven. Heerlijk, dat meedenken en brainstormen….”

Feest! Met groot enthousiasme schreef ik ook mijn eigen hoofdstuk “Feest”. Daarnaast had ik de eer om de hoofdstukken van Henkjan Smits, Lykle de Vries, Erwin van Waeleghem, Jim van der Wardt en Jaap Koper te redigeren.

“Saai? Redigeren? Echt niet! Doorvragen en doorzagen tot ik de kern van het verhaal hélemaal snap. En dat samen treffend verwoorden. Moai wurk! “

Ten slotte… is het hoog tijd om mijn online vriendje Joachim Geerdink te bedanken. Want hij legde in zijn bruisende hoofd een linkje naar mij en vroeg of ik een bijdrage kon leveren aan het Kantelingsalfabet. En dat had hij goed geschoten. Want inderdaad: ik schrijf graag over cocreatie en mensen die het verschil willen maken.

“Kan het anders, leuker, slimmer en duurzamer?  Dan schrijf ik er graag over!”

 

Een gastblog, wat een eer :-)

Nou zeg, wat leuk dat je het me vraagt! Natuurlijk wil ik dat wel doen, sprak ik tegen de lieve P&O-er. En zo geschiedde. Nieuwsgierig? Kijk op http://www.loopbaaninitiatief.nl/uitgelicht of lees gewoon hieronder verder :-).

Het zeurt en jeukt…… en het gaat maar niet over!

Het zeurt al een tijdje. Hier en daar wippen er wel eens gedachten op in je hoofd. Zal ik dan toch? Ach nee, waarom zou ik? Nu is niet het goede moment. Het is crisis. De hypotheek moet afbetaald en partnerlief heeft net ander werk. Daarbij is het druk, zo met van die kleine kinderen. Het hooghouden van alle ballen kost me zo ook al wel genoeg energie.

Dus nee, laat ik het maar niet doen. Dat zorgt immers voor onrust, spanning en onzekerheid. Dat is wel het laatste waar ik nu op zit te wachten. Daarbij zit ik hier prima. Ik heb fijne collega’s en verdien goed. Mijn werk is leuk en een stuk zekerheid in tijden van crisis is ook nooit weg. Nee, nu ik er nog eens goed over nadenk, heb ik geen enkele goede reden om ander werk te gaan zoeken.

Maar, waarom blijft het dan toch zo zeuren en jeuken? Het antwoord is heel simpel. Omdat jij zelf dat stemmetje bent. En jij weet zelf immers prima waar je wel of niet blij van wordt. Soms is de tijd rijp om naar jezelf te luisteren, te vertrekken en erop te vertrouwen dat het goed komt. Want echt, het vindt zijn weg wel weer, zoals alles dat altijd doet.

En wie ik dan wel niet ben? Nou, ik ben niemand in het bijzonder. Ik ben een voormalig beleidsadviseur van WoonFriesland en een zelfverklaard ervaringsexpert op het gebied van outplacement. En wil je weten wat dat mij heeft opgeleverd? Al zo ontzettend veel…. veel meer dan ik ooit had durven dromen. En dan is mijn doel, het vinden van mijn droombaan als tekstschrijver voor bedrijven, nog niet eens bereikt!

Het mooiste is dat ik mezelf heb terug gevonden. Er is rust en mijn zeurende stemmetje praat nu lief tegen me. Het fluistert me snode plannen in het oor en het praat over mogelijkheden en kansen. Het vertelt me dat alles kan en dat het nooit te laat is om mijn pad te vinden. En dat het me gaat lukken om mijn droombaan te vinden of, nog beter, gewoon zelf te creëren.

Mijn doel is gevonden en ik ben nu hard bezig om dat stapje voor stapje te bereiken. Gelukkig doe ik dat niet in mijn eentje. Ik doe dat samen met mijn geweldige coach Ton van outplacementbureau Movum. Het mooie is dat zij daar precies weten hoe dit soort processen en persoonlijke zoektochten werken. Dat is namelijk hun droombaan en wat zij het liefste doen….

Nieuwsgierig geworden of heb je vragen? Ik hoor ze graag: 050-526 27 96 of maritcoehoorn@hotmail.com

Gewoon Koffie. Met Ritzo.

Oh, wat gebeuren er veel mooie dingen in de Stad Groningen. Een van de initiatieven die mijn aandacht trok was er een van Ritzo ten Cate: Gewoon Koffie. Het idee is om gewoon een kop koffie te drinken met iemand die op straat leeft. Of eigenlijk nog belangrijker: gewoon tijd nemen om een gesprek te voeren van mens tot mens. En natuurlijk, daar wilde ik meer van weten. Na een afgezegde afspraak op het Inspiratiefestival Let’s Gro en drukte aan de kant van Ritzo, is het dan eindelijk zover.

Een ontmoeting. Op de trappen van het VVV-kantoor in Groningen. Met een broodje kaas erbij en de zon op onze bol ontmoeten we elkaar voor het eerst. Helemaal goed. Nooit geweten dat bovenop het VVV-kantoor er een afdakje is, waar je als dakloze lekker vrij staat van de regen en de wind. En waar je nog af en toe wat kunt scoren ook. Dan bekijk je zo’n plek ineens met een heel andere blik.

Omdat ik graag aantekeningen wil maken van ons gesprek, verkassen we al snel naar de Coffee Company in de Ebbingestraat. In het kloppende hart van Groningen. Of, als je daar oog voor hebt, middenin het leefgebied van veel van de daklozen van Groningen. En dus komen er heel wat kennissen van Ritzo langs wandelen. Door daar met Ritzo te zitten, maakt hij zichtbaar wat ik eerder maar deels zag. Want, wat zijn er toch veel mensen die een moeilijk leven leiden. Mannen en vrouwen die het in deze complexe samenleving gewoon niet redden.

We zitten op het terras en Ritzo deelt zijn kennis over de mannen die voorbij wandelen. De ene keer, bij een wat oudere man, pakt Ritzo snel zijn mobiele telefoon van tafel. De andere keer vertelt hij dat de jongen die langsloopt tijdelijk is ondergedoken in Groningen, omdat het hem in een andere grote stad in Nederland te heet onder de voeten wordt. Ook komt er een jongen langs met een gemuilkorfde hond. De baas zit niet lekker in zijn vel, waardoor de hond gevaarlijk gedrag vertoont. En ja, het verhaal van die ex-dakloze vader en moeder, die net alles weer wat op de rit hebben en nu een kleine baby hebben? Pffff. Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om kinderen op te voeden. En dan heb ik mijn leven redelijk op orde.

Terwijl wij aan onze dubbele espresso nippen en nog een muntthee bestellen, parkeert er een enorme dure auto in. Een auto van anderhalve ton en muntthee, terwijl de daklozen je aan alle kanten passeren. Een schril contrast. Wat mij echter misschien nog wel het meeste in bijgebleven aan ons gesprek is de harteloosheid waarmee wij als maatschappij onze daklozen behandelen. We zien ze niet meer als mens. We negeren ze en zien ze niet staan. En alleen daarom is het zo mooi wat Ritzo doet. Hij opent ons de ogen.

Wil jij ook een dakloze een beetje helpen? Kansen genoeg. De schatting is dat er alleen al in Groningen rond de 1000 à 1500 dak- en thuislozen zijn. Dus, drink eens een een kop koffie en voer een gesprek van mens tot mens. En is dat te spannend? Dat snap ik best. Daarom kun je je ook inschrijven voor een wandeling door de stad Groningen. Onder begeleiding van een ex-dakloze. Op 23 mei is er weer een. En, nee, dit is niet zomaar een wandeling. Grote kans dat je daarna nooit weer met dezelfde blik naar Groningen kijkt.

PS En die leukerd met die koffie? Dat is niet Ritzo. Dat is Leendert: een van de gidsen!

Deeleconomie: van moois komt meer moois!

Wat was het een leuke dag, afgelopen woensdag! Eerst een presentatie van ons mooie magazine Er is genoeg! En natuurlijk, een magazine over delen en deeleconomie dat DEEL je. Dus kijk vooral even hoe leuk het is geworden…. en deel het verder! En ja: het openen duurt even. Wat wil je ook, met zo’n groots bestand!

Schitterend toch dat dit hele magazine, van begin tot einde, is samengesteld door allemaal mensen die het leuk vonden om hun inspiratie, tijd en middelen te delen! En of het dus helemaal geen geld heeft gekost? Mwoah, wel wat, de kosten voor het papier. Hoe dat allemaal is geregeld weet ik niet, dat weet de inspirator / organisator Nils Roemen vast. That is: als je het echt graag wilt weten. Wel weet ik dat het bijzonder is, dat iedereen met zoveel plezier en inzet heeft gewerkt aan dit project. Hopelijk draagt dit magazine er aan bij dat de deeleconomie (nog) meer bekendheid krijgt.

En wat zo mogelijk NOG leuker was, was dat tijdens het eten met wat leden van de groep er als vanzelf ook weer volop ideeën en tips werden uitgewisseld en gedeeld. En dat daar dan weer nieuwe mooie dingen uitkwamen. Zo werd er, al pratende aan een tafeltje in een restaurant gesproken over communicatie. Annette bleek hier veel verstand van te hebben. Wow! Waar kwam al die kennis vandaan? En oh, wat zou het tof zijn, als wij daar ook wat meer inzicht in hadden. En ja hoor, vlak daarna, ik was koud terug uit Utrecht, kreeg ik een mailtje. Of we mee wilden doen aan een pilot van Annette Dölle over Liefdevol Communiceren. Maar natuurlijk. En zo komt van moois weer meer moois! Wat een feest! (En Annette, ik heb de door jou gebruikte afbeelding gedeeld. Ik kom deze uitspraak steeds tegen: synchroniciteit).

Oh, oeps, ben ik nu helemaal vergeten te vertellen hoe leuk het was (en is) in de speeltuin van Permanent Beta? Luister maar eens naar dit interview (10 minuten en verder) met Herman Kopinga.

Name(vereist)

Email(vereist)

Website

Comment(vereist)

Verstuur

Δ

Erisgenoeg.com: Deeleconomie, autodelen en wiskunde!

Het is zover: de website over deeleconomie en delen waar wij met zijn allen met zoveel plezier en inspiratie aan hebben gewerkt is online!

En heel eerlijk gezegd ben ik supertrots dat mijn verhaal over autodelen via MyWheels er ook tussen staat.

Ook nieuwsgierig geworden naar hoe leuk de deeleconomie en delen is? Neem dan vooral een kijkje.

En in de trant van het delen: deel vooral ook deze site met je vrienden, familie en vage kennissen! Sharing is caring!

Goed weekend: die van mij kan nu al niet meer stuk!

Op zoek naar een baan? Netwerken!

Netwerken. Het is een woord dat bij mij een licht beklemmend gevoel van ellebogen, voortrekkerij en overdreven gedoe oproept. Visitekaartje op zak, strak in het pak en dan alles overgieten met een sausje van mooipraterij. Ik ben er een beetje allergisch voor heb ik gemerkt.

Totdat me vorige week de ogen zijn geopend. Netwerken is echt nodig als je zoekt naar een baan. En ik heb een nieuw beeld gekregen van wat netwerken nou eigenlijk is. Want netwerken is gewoon met iemand praten. Een gesprek voeren. En ja, dat gaat mij makkelijk af; ik hou van communiceren. Zo’n gesprek kan over van alles gaan. In mijn geval gaat zo’n gesprek over het brede werkveld van de journalistiek, de deeleconomie, Twitter, mijn outplacementtraject, mijn werk als beleidsadviseur en waar ik inspiratie uithaal.

Het is niet meer en niet minder dan dat.En weet je wat het mooie is? Mensen vinden het hartstikke leuk om over hun werk te praten. Verplaatsen zich in jouw situatie als werkzoekende. Ze denken met je mee en helpen je zo eigenlijk verder bij het zoeken naar een baan.

En hoe werkt dat dan dat netwerken? Nou, eigenlijk heel simpel. Toen ik eenmaal over de schroom heen was om iemand te bellen of te mailen die ik niet kende, ging het heel gemakkelijk. En dan praat je dus niet over banen of vraag je of er een vacature is. Je geeft gewoon aan dat je het interessant vindt waar diegene mee bezig is en dat je daar graag wat meer van af wilt weten. Wat zijn de ontwikkelingen in het werkveld? Wat moet je kunnen als je de beste wilt zijn in het vak? Wat is er zo geweldig aan die baan? En wat valt tegen binnen dit werkveld? Zo een beetje.

Kortom, erg leuk dat netwerken. Het is inspirerend om naar te luisteren en je kunt veel teruggeven in zo’n gesprek.

En als klap op de vuurpijl? Heb ik deze week van de mensen uit mijn netwerk ook nog eens 4 vacatures doorgestuurd gekregen! Ongevraagd he? Gewoon omdat ze me graag helpen. Hoe tof is dat? Die had ik zelf echt allemaal niet gevonden. En natuurlijk ook nog eens vacatures waar ik heel blij van wordt. Eentje voor een functie als presentator bij het Klokhuis, eentje als blogger en twee in de communicatiewereld. Zo wordt netwerken dus toch nog leuk!

Werken opnieuw uitgevonden: ter inspiratie!

En daar zat ik dan, een aantal weken geleden. Ik reed in mijn auto met een volstrekt onbekende dame die ik net digitaal opgepikt had. Ja, ik weet dat het klinkt als het o-zo-schimmige internetdaten, maar dat was het niet. De twee uren rijden van Groningen naar Utrecht waren zo voorbij in dit goede gezelschap. Er werd druk gebabbeld over werk, social media, delen, deeleconomie, Frankrijk, de Franse taal en het moederschap. Meerijdster Jolanda Wending bleek een leuk mens en een hele goede co-piloot!

En toen dus de bijeenkomst, de kick-off in Seats2Meet. Natuurlijk waren we iets te laat, waardoor we ongetwijfeld een mooie “grand opening” hebben gemist. Hoe dan ook, we schoven beide snel een stoel ertussen en luisterden mee.

En waar luisterden we dan precies naar? Eigenlijk naar het resultaat van een oproep die Nils Roemen eerder had gedaan. Voor diegenen die Nils niet kennen: hij is betrokken bij allerlei interessante projecten op het gebied van deelecononomie; hij probeert mensen, ideeën, spullen en kennis bij elkaar te brengen. Nils is een van de grondleggers van Durftevragen. Misschien heb je op Twitter of Facebook wel eens in een berichtje #durftevragen zien staan. Nou, dat komt dus oorspronkelijk daar vandaan. Inmiddels is de hashtag(#) van #Durftevragen op Twitter zijn eigen leven gaan leiden en gebruikt half Nederland hem op social media.

Ik keek om me heen en zag allemaal mensen die daar zaten, gewoon, omdat ze daar wilden zijn. Een bouwer van websites, een communicatiebureau, tekstschrijvers, journalisten in spé en veel zelfstandige ondernemers. De leeftijdsopbouw was divers, er waren twintigers en vijftigers, mannen en vrouwen. En allemaal hadden we zin om samen een website te lanceren, ter promotie van de deeltijdeconomie

En wat er toen gebeurde was magisch. We ging brainstormen en probeerden samen met iemand anders een rubriek op de website van tekst en inhoud te voorzien. Ik werkte lekker samen met Marian van den Assem. En na 3 uurtjes werk, was de opzet voor een nieuwe website over deeleconomie klaar. Klaar? Ja, af. Niks geen geneuzel. Geen beren op de weg. Geen “ja maar”, maar “ja en”!

Nadat deze groep vreemden 3 weken geleden uit elkaar ging, is er veel contact geweest. We hebben een eigen afgeschermde Facebook-pagina, waar we laagdrempelig werkoverleg voeren. We dumpen al onze documenten in een gedeelde map op Google-drive. We bellen elkaar en sms-en. En iedereen doet wat hij leuk vindt. En heb je geen zin? Nou, dan doe je het lekker niet. Als je het maar wel even op tijd aangeeft; wel zo handig voor de planning. Kortom, inspiratie alom en aan deze kant van het scherm een heel blij gezicht. Werk voelde nooit eerder zo erg als een hobby!

En wat gebeurt er dan? Je vraagt of er iemand is die een tekst wil nakijken en binnen een half uur reageren er twee mensen. Die de tekst vervolgens binnen vijf minuten nakijken en terugsturen. En je ook nog voorzien van steekhoudende feedback! Hoezo, achter je collega’s aanmailen of ze dit toch, alsjealsjealsjeBLIEFT zouden willen doen. Of ze even willen reageren? Of ze je mail hebben gezien? Nee, hoor. Niks van dat alles.

Wow, wat een spirit! Wat een inspiratie! En voor mij: wat een eye-opener. Zo kan werk dus ook zijn. Laat mensen het werk doen dat ze leuk vinden, dan gaat het vanzelf. Of is dat wat ze bedoelen met “flow”? Ik denk het wel!