Hardlopen en de Touaregs

Foto door: Ineke Hemminga

Over het algemeen is hardlopen een vrij solitaire sport. In mijn geval loop ik mijn rondje, maak ik mijn hoofd leeg en kom fris en fruitig weer thuis. Heerlijk vind ik het.

Alleen…bij mij liep het al een tijdje allemaal niet zo hard. Sinds Yara haar geboorte mei 2013 wil het maar niet lukken om lekker in het loopritme te komen. Eerst kreeg ik last van mijn schenen. Toen kreeg kramp in mijn kuiten. En na wat vriendelijke druk van de lopers van mijn loopgroep heb ik toch maar contact gezocht met een fysiotherapeut. En zo ben ik bij Peter van den Belt terecht gekomen. Prima kerel, hij is een goede sportfysiotherapeut en loopt zelf ook hard. Hij begrijpt dus precies waar ik tegenaan loop (excusez de onbedoelde flauwe woordgrap).

Gevolg? Ik onderwerp me al weken aan een stringent rek- en strekschema. De kuiten, de schenen, de hamstrings, de enkels, wat rek en verstevig ik niet? En nee, niet een keer per dag. Nee, ik doe dat meerdere keren per dag. En vanavond? Vanavond was het eindelijk zover. Na de 2-0 overwinning op Chili wilde ik even een ererondje rennen. Even genieten van mijn nieuwe, verbeterde benen. Dus rekken en gaan!

Rustig opbouwen, dus eerst wandelen. Ik loop achter een vrouw die aan het rekken is. Ze voelt mijn aanwezigheid en kijkt achterom. “Goed volk hoor”, roep ik. Ze vertelt me dat ze haar armen aan het rekken is, omdat dat zo lekker ontspannen voelt. Ik vertel haar op mijn beurt van mijn rekoefeningen. En zoals dat vaak gaat met mij, beland ik van het ene op het andere moment in een geanimeerd gesprek met een willekeurige vreemde dame.

Voordat ik de straat uit ben, heb ik dus ineens een wandelmaatje gevonden. Machtig mooi, want ik ben een groot fan van spontane ontmoetingen. We wisselen van gedachten en ik vertel Ineke Hemminga dat ik graag schrijf over bedrijven die dingen beter, anders en duurzamer doen. En laat zij nou net volledig binnen die categorie vallen. Want naast het organiseren van reizen door de woestijn in Zuid-Algerije, verkoopt ze ook de meest schitterende Touareg sieraden. En als klap op de vuurpijl herinvesteert ze ook nog een deel van de opbrengst in projecten om het leven bij de Touareg allemaal net even iets beter en makkelijker te maken. Kortom geweldig en een mooi voorbeeld van maatschappelijk verantwoord ondernemen.

Met een hoofd vol met inspiratie en maar een paar honderd meter wandelen in de benen schrijf ik dit stukje. Want van hardlopen is het daarna niet meer gekomen. Wel voel ik me vrolijk, geïnspireerd en blij en dat is precies de reden waarom ik loop!

Het begint met waarom

Ik ben al een week of vier met mezelf aan het stoeien. Vlak voor mijn vakantie naar Zuid-Afrika, heb ik een boek geleend dat “Het begint met waarom” heet. Het is geschreven door Simon Sinek. En het boek heeft aanzet gegeven tot een stevige portie zelfonderzoek.

Het is een managementboek dat uitlegt waarom bepaalde bedrijven overtuigender zijn, duidelijker communiceren en meer aanhangers en afnemers vinden. En dat is dus niet omdat de producten die ze verkopen beter, sneller of goedkoper zijn. De echte trouwe aanhangers van succesvolle bedrijven volgen deze bedrijven omdat ze appelleren aan een bepaald gevoel. Ze communiceren namelijk heel duidelijk waarom ze doen wat ze doen.

En klanten? Die kopen dus niet wat deze bedrijven doen, maar waarom ze dat doen. Want iedereen wil immers graag zaken doen met bedrijven die geloven wat je zelf gelooft. Ontzettend fascinerend en het boek sprak me enorm aan.

Uiteraard kan Simon Sinek je zelf nog beter uitleggen hoe dat allemaal werkt. In deze Ted Talk “How Great Leaders Inspire” kun je er meer over zien en horen.

Maar wat heeft dat met mij te maken? Nou, heel simpel. Na het lezen van het boek is mij duidelijk geworden dat ik niet helder heb wat mijn waarom nu precies is. Want, waarom hou ik zo van reizen? Waarom hou ik zo van avontuur? Waarom word ik zo blij van mijn vrijheid? Waarom vind ik innovatie zo interessant? Waarom hou ik er zo van om mensen te helpen? En wat maakt dat ik mij zo enorm aangetrokken voel tot mensen die hun eigen pad volgen in dit Nederlandse woud van structuur? Waarom, waarom, waarom doe ik wat ik doe?

Kortom, veel vragen en vooralsnog weinig concrete antwoorden. Ik ben vindende, zeker. De kunst daarbij is om te kijken naar naar mijn verleden. En om te proberen de rode draad te doorgronden. Ik ben ervan overtuigd dat er een wereld voor me open gaat zodra ik dit helder heb. Het zal me in de toekomst helpen om sneller en beter keuzes te maken. Vooralsnog is het echter nog een brei van gedachten en gevoelens. Komt tijd, komt raad!

Hottentotten en Bosjesmannen.

Mijn passie is reizen. Is altijd al zo geweest. En dat zal altijd wel zo blijven. Recent merkte een manager Personeelszaken op dat zelfs mijn C.V. er wat uitziet als een spannend reisverhaal. En dat klopt ook wel. Ik vind gewoon veel verschillende dingen leuk en hou van afwisseling. Daarnaast hou ik van onvoorspelbaarheid en avontuur. En dat zie je terug in het verloop van mijn loopbaan.

Helaas heeft het hebben van een jong gezin, een drukke baan en de Masteropleiding Frans van vriendlief ervoor gezorgd dat er in de praktijk te weinig wordt gereisd. Sinds de geboorte van kleineman en kleinmeisje zijn we vooral in en om Europa gebleven. Vaak naar Frankrijk met de auto. Een tripje naar Malta met het vliegtuig. En al hoe leuk dat ook allemaal was; het kwalificeert niet als reizen voor mij. Natuurlijk, dat is een luxeprobleem, dat snap ik ook wel. Maar goed, reizen en op vakantie gaan is voor mij nou eenmaal niet hetzelfde. Wat het verschil dan is? Moeilijk te vatten in woorden. Maar goed, als je behept bent met het reisvirus, dan begrijp je het wel.

Nee, dan het tripje vorig jaar naar Georgië. Dàt leek er meer op. Maar ook daarbij gold: het hebben van kleineman zorgde ervoor dat ik nu nog steeds een beetje weemoedig wordt, als ik aan de vakantie denk. Ik denk aan de schitterende bergen, de mooie authentieke bergdorpjes afgezonderd van alles en iedereen, de wandelingen door de ongerepte natuur….. en de gemiste kansen die daarbij hoorden. Hmmm.

Want ja, kleineman en Georgië gingen supergoed samen, zolang ons avontuur maar een beetje binnen de perken bleef. Dus, niet te lang reizen met de overvolle busjes daar, beetje genieten van de zon aan de kust, lekker op pad naar leuke lokale Luna-parken. Voetballen in de achtertuin van het hostel met de schoolkinderen die de overige kamers gebruikten als school. Lekker samen genieten van (korte) wandelingen, lekker eten en hier en daar een ijsje aflikken. Machtig mooi, zekers. Maar goed: ook weer niet “the real thing”. Want ja, reizen met een vierjarige en, inmiddels, een baby, heeft nu eenmaal zo zijn beperkingen.

Moet je maar geen kinderen nemen, hoor ik je al denken. Dat kan. Zo kun je daar tegenaan kijken. Ik kijk er wat anders tegenaan. Want waarom zou je niet gewoon “the best of both worlds” kunnen hebben? Een fijn gezin en de mogelijkheid om te reizen? Ik denk dat dat heel goed samen kan gaan, alleen misschien niet op hetzelfde moment.

En dus heb ik er iets op gevonden. Ik ga lekker alleen. Naar Zuid-Afrika. Want daar woont goede-vriend-sinds-tien-jaar Oleg Smirnov. De naam doet het al vermoeden, Russisch, en inderdaad, hij lust er wel eentje. Wel twee. Nou spuug ik er ook niet in, dus dat is een goede match. Daarnaast is hij goed gezelschap, houd hij van avontuur, goed eten en kent hij de weg in Zuid-Afrika. Dat wordt dus een machtige vakantie. Maar liefst twee weken lang!

Mede mogelijk gemaakt door mijn vriendlief die thuisblijft met onze kindjes. En ook door behulpzame, lieve vriendinnetjes en schoonzusjes die de oppas-gaten vullen als vriendlief werkt. Hoe geweldig kan het leven zijn? Reizen door “een heel continent in één land” en ook nog gesteund worden door je partner en alle lieve mensen om je heen. Werkelijk waar, ik ben een méér dan gezegend mens!